Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1192

 — Patrzcie, panowie, jak piękne to miejsce.
 — W samej rzeczy — odpowiedział Entraguet.
 — A więc — mówił Quelus — myśleliśmy, ci panowie i ja, że zechcecie sekundować waszego przyjaciela, pana de Bussy, który wszystkich czterech nas wyzwał.
 — Tak jest — odpowiedział Bussy — a przyjaciele spojrzeli na niego osłupiałemi oczyma.
 — Nic o tem nie mówił!... — zawołał Entraguet.
 — O! pan Bussy umie wziąć się do rzeczy — przerwał Maugiron. Czy przystajecie panowie Andegaweńczycy?
 — Tak — odpowiedzieli jednozgodnie.
 — Wybornie — rzekł Schomberg zacierając ręce. Czy panowie pozwolicie, abyśmy wybrali po jednemu z was dla siebie?
 — Doskonały sposób — rzekł Ribeirac z iskrzącemi oczyma.
 — Nie ze wszystkiem — przerwał Bussy — wszyscy jednakowe mamy uczucia dane od Boga. Upewniam was, myśli ludzkie są dziełem Boga, Bóg nas niech zatem rozsądzi.
 — Dobrze! dobrze!... — wokali ulubieńcy.