Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1193

 — Piątego uczyńmy jak Horacyusze, zdajmy się na los...
 — Czy oni losy ciągnęli?... — rzekł Quelus namyślając się.
 — Tak sądzę — odpowiedział Bussy.
 — Zatem, naśladujmy ich...
 — Za pozwoleniem — mówił Bussy — ułóżmy warunki walki; byłoby niesprawiedliwem, aby po wyborze przeciwników, pisano warunki dopiero.
 — Bardzo naturalnie — przerwał Schomberg — do upadłego bić się będziemy, jak mówił pan Saint-Luc.
 — Zapewne, ale jak się będziemy bili?
 — Rapirem i sztyletem — rzekł Bussy — jesteśmy wprawni do tej broni.
 — Pieszo?... — zapytał Quelus.
 — Z konia nie ma dowolnych ruchów.
 — Niech będzie i pieszo.
 — Kiedy?
 — Jak można najprędzej.
 — Nie — rzekł Epernon — mam wiele rzeczy do załatwienia, muszę testament napisać... trzy, albo cztery dni zaostrzą nam apetyt.
 — Bardzo walecznie — rzekł Bussy z ironią.