Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1198

 Powrócił do Luwru i zastał króla chodzącego po sali broni.
 Wysłał już trzech posłańców do Quelusa, a ponieważ ci ludzie nie pojmowali niespokoiności króla, wstąpili do pana Birague, u którego każdy sługa w barwie królewskiej znajdował wino, szynką i owoce.
 Gdy Chicot ukazał się w drzwiach gabinetu, król zawołał:
 — Mój przyjacielu, czy nie wiesz co się stało z nimi?
 — Zkim? z twojemi ulubieńcami?
 — Tak, z moimi przyjaciółmi.
 — Muszą być teraz bardzo nisko — odpowiedział Chicot.
 — Może ich zabito!.... — zawołał Henryk groźnie spoglądając...
 — Lękam się tego.
 — Poganinie, ty wiesz o tem i śmiejesz się!
 — Nie gniewaj się, mój synku, oni na śmierć się popili.
 — A! bufonie, na co obgadujesz poczciwych ludzi?
 — Owszem, sławię ich.
 — Zawsze żartujesz; powiedz mi, proszę. Wszak wiesz, że wyszli z Andegaweńczykami?
 — Wiem.