Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1199

 — I cóż się stało?
 — Powiedziałem ci synku, że się na śmierć popili.
 — A! Bussy! Bussy.
 — To człowiek bardzo niebezpieczny.
 — Chicot miej litość.
 — I cóż?... Bussy daje im jeść, czy to złem znajdujesz?
 — Niepodobna!... oni przecież jego śmiertelnemi wrogami!
 — Dlatego mogą, się razem upiiać. Słuchaj królu, czy dobre masz nogi?
 — Co mówisz?
 — Czy chcesz iść do rzeki?
 — Pójdę na koniec świata, aby się o prawdzie przekonać.
 — Idź tylko do pałacu Bussego, a zobaczysz ten cud, trudny do uwierzenia.
 — A ty pójdziesz ze mną? — Dopiero ztamtąd przyszedłem.
 — Ależ mój Chicot...
 — Widziałem i nie mam potrzeby przekonywać się; już nogi w brzuch mi weszły. Idź sam, mój synku.
 Król spojrzał gniewnie.
 — Mój synku, zastanów się — mówił Chicot — oni się śmieją, bankietują i stawiają ci opozycyę.