Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/121

 Tymczasem zbliżyła się godzina spoczynku, a król jak można najdłużej ją odwlekał.
 Nakoniec zegar w Luwrze wybił dziesiątą.
 Henryk spojrzał w około, jakby wybierał jednego ze swych przyjaciół do czytania, którego Saint-Luc odmówił.
 Chicot wciąż patrzył na króla.
 — Otóż — rzekł ze zwyczajną śmiałością — dzisiaj słodkie oczki robisz do mnie, Henryku. Może myślisz komu dać Opactwo z dziesięcioma tysiącami liwrów dochodu. Daj go mnie, mój synku, doskonałym będę opatem.
 — Pójdź zemną Chicot — rzekł król — dobranoc, panowie, spać idę.
 Dworzanie przygryźli usta, a król spojrzał gniewnie.
 — Hej!... golarz, fryzier, lokaj, i moje maści — wołał Chicot.
 — Nie potrzeba tego wszystkiego — odezwał się król — zaczynamy post wielki i czas pokuty.
 — Szkoda — rzekł Chicot.
 Król i trefniś weszli do pokoju, który już znamy.
 — Ah!... Henryczku — mówił Chicot — więc dzisiaj jestem w łaskach?... jestem ci koniecznie