Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1219

 — Jakto?
 — Nie; a skoro obiad zjemy...
 — Cóż będzie.
 — Powiem ci, co umyśliłem.
 — Zgadzam się na to.
 — Choćbyś nie zezwolił, to mi wszystko jedno.
 — Co chcesz powiedzieć?
 — Ciszej!... oto twoja służba wchodzi do przedpokoju.
 W rzeczy samej, odźwierni drzwi odemknęli i widać było balwierza, perfumera i lokaja, którzy wszedłszy wspólnie, wzięli się do tualety Jego królewskiej mości, opisanej w poprzedzających rozdziałach.
 Kiedy tualeta była w dwóch trzecich częściach skończona, zaanonsowano Jego książęcą mość, księcia Andegaweńskiego Henryk odwrócił się z najprzyjemniejszym uśmiechem na jego przyjęcie.
 Księciu towarzyszył pan de Monsoreau, d’Epernon i d’Aurilly.
 Epernon i d’Aurilly pozostali w tyle.
 Henryk na widok hrabiego, bladego jeszcze i przestraszającego, nie mógł wstrzymać podziwienia.
 Książę spostrzegł to, równie jak hrabia.