Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1220

 — Najjaśniejszy panie — rzekł książę — pan de Monsoreau pragnie ci swój hołd złożyć.
 — Dziękuję — rzekł Henryk — tem przyjemniej mi widzieć cię hrabio, że byłeś ciężko raniony?
 — Tak, Najjaśniejszy panie.
 — Mówiono mi, że na polowaniu.
 — Na polowaniu, Najjaśniejszy panie.
 — Ale zdrowszy jesteś, nieprawdaż?
 — Przyszedłem do siebie.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł książę Andegaweński — czy nie zechciałbyś po odprawionych modłach, aby nam hrabia de Monsoreau przygotował łowy w lasku Compiègne?
 — Czy nie wiesz, że jutro... — mówił Henryk.
 Chciał powiedzieć:
 — Czy nie wiesz, że jutro czterech moich przyjaciół mają się potykać z czterema twoimi. Lecz przypomniał sobie, że przyrzekł tajemnicę, i wstrzymał się.
 — Nic nie wiem — odparł książę — i jeżeli Wasza królewska mość zechcesz mię objaśnić...
 — Chciałem powiedzieć — mówił Henryk — że mając przyszłą noc spędzić w opactwie świętej Genowefy, nie będę mógł być przygotowanym na