Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1222

 — Milcz — rzekł — bo dotrzymam obietnicy, której się domagasz, ale z twoją szkodą.
 — Wytłomacz się, Mości książę.
 — Twój odjazd będzie wszystkim wiadomy; rozkaz jest urzędowy.
 — Cóż z tego?
 — Nie pojedziesz; ale musisz się ukryć około twojego domu, to gdy uczynisz, napotkasz człowieka, którego znać pragniesz. Więcej nie mam ci nic do powiedzenia.
 — Ha! jeśli tak! — rzekł Monsoreau.
 — Masz moje słowo.
 — Więcej jak słowo, bo mam podpis księcia.
 — Wiem o tem.
 Książę oddalił się od pana de Monsoreau, aby się zbliżyć do brata; Aurilly dotknął ręki d’Epernona.
 — Stało się — rzekł.
 — Co się stało?
 — Bussy bić się jutro nie będzie.
 — Bussy nie będzie się bił?...
 — Ręczę za to.
 — Któż mu zabroni?..
 — Co to kogo obchodzi!.. dosyć, że nie stanie do walki.
 — Jeśli tak, mój czarnoksiężniku, masz u mnie tysiąc talarów.