Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1226

więc, tobie jednemu to mówię, chcę odpłacić Henrykowi Walezyuszowi w osobie jego ulubieńców.
 — Więc chcesz się na wszystko narazić?
 — Tak.
 — Czy wiesz do czego cię to doprowadzić może?
 — Wiem, gdzie mam zatrzymać się; jakiekolwiek mam powody uskarżania się na króla, nigdy nie podniosę ręki na pomazańca boskiego; niech sobie inni działają, ja tylko księcia Andegaweńskiego obronię w chwili niebezpieczeństwa.
 Pan de Monsoreau zamyślił się i kładąc rękę na ramieniu Bussego:
 — Hrabio — rzekł — książę Andegaweński jest przeniewiercą, zdrajcą, zdolnym w potrzebie do poświęcenia najwierniejszego sługi, najprzywiązańszego przyjaciela; hrabio, usłuchaj mnie i opuść go, udaj się jutro do twojego małego domku w Vincennes, lub gdzie ci się podoba, ale nie chodź na procesyę Bożego Ciała.
 Bussy spojrzał na niego.
 — A dla czegóż sam idziesz za księciem?.. — zapytał.
 — Albowiem są pewne okoliczności, dla Których potrzebuję go jeszcze.
 — Właśnie i ja mam takie same rachuby.