Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1228

 Jednak mówił do siebie, bo Monsoreau większe w nim jeszcze budził obawy:
 — Bussy będzie mi towarzyszył i swoją odwagą, pomoże mojej sprawie. Jeżeli mię Bussy opuści, nic mu winien nie będę i opuszczę go nawzajem.
 Skutkiem tych rozumowań, nie spuszczał z oczów Bussego.
 Widział go, jak ze spokojną, twarzą, wchodził do kościoła, a nawet ustąpił pierwszeństwa Epernonowi i ukląkł w tyle za nim.
 Książę dał znak Bussemu, aby się zbliżył do niego.
 W tem położeniu jak stał, musiałby zupełnie głowę odwracać, stanąwszy zaś po jego lewej stronie, dosyć mu było odwracać oczy.
 Msza zaczęła się od kwadransa, kiedy Remy wszedł do kościoła i ukląkł przy swoim panu.
 Książę zadrżał na widok młodego lekarza, o którym wiedział, ze jest powiernikiem Bussego.
 Po niejakiej chwili, po kilku wyrazach wymówionych cicho, Remy wśliznął bilet hrabiemu.
 Książę zadrżał, drobniutkie pismo w dniało na adresie biletu.
 — To od niej!... — pomyślał — donosi mu, że mąż wyjeżdża z Paryża.