Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1232

 — Dziś w wieczór.
 — A Monsoreau wie o tem?...
 — O schadzce?... tak, wie, że napotka kogoś...
 — Zatem książę postanowiłeś poświęcić hrabiego?...
 — Postanowiłem się zemścić... teraz jednej tylko rzeczy się lękam.
 — Jakiej?...
 — Żeby Monsoreau zanadto nie zaufał sobie i żeby mu Bussy nie uszedł.
 — Bądź, Mości książę spokojny.
 — Jakto?...
 — Czy istotnie potępiłeś Bussego?
 — Tak. Nienawidzę człowieka, który mnie trzyma w niewoli, który tamuje moję wolę, który jest dla mnie tem, czem lew dla swojego pana. Tak, Aurilly, potępiłem go bez odwołania i bez miłosierdzia.
 — A więc bądź spokojnym, Mości książę; jeżeli ujdzie przed Monsoreau, nie ujdzie przed kim innym.
 — Kto jest ten inny?
 — Wasza książęca mość każesz mi go wymienić?
 — Wymień.