Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/124

 Król stanął przed trefnisiem i spojrzał na niego.
 — Tak — rzekł — ty jesteś jedynym moim przyjacielem.
 — Dobre opactwo w Valencey wakuje — rzekł Chicot.
 — Słuchaj Chicot, bądź grzecznym.
 — Także i w Pithiyiers.
 — Mimo twych żartów — mówił król — masz dobre serce.
 — Kiedy nie chcesz opactwa, daj mi regiment.
 — Ty czasem nieźle poradzisz.
 — To zrób mnie radcą; ale wolę opactwo albo regiment. Nie chcę być radcą, bo musiałbym zawsze być twojego zdania, Henryku.
 — Ciszej, ciszej Chicot, straszna zbliża się godzina.
 — Czy cię znowu napada? — rzekł Chicot.
 — Zobaczysz, usłyszysz.
 — Co takiego?
 — Zaczekaj, a wszystkiego się dowiesz.
 — Ciekawym co takiego? mnie się zdaje...
 — Chicot, czy masz odwagę?
 — Pochlebiam sobie; ale z tobą, mój synu, i tej zabraknie; kiedy król polski i francuski drży jak listek, ja nic nie powiem o sobie; wiem tylko,