Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1249

szpaler, poszedł ku celom długim kurytarzem, ciągnącym się na lewo.
 Henryk zdawał się rozczulonym.
 Bił się rękami w piersi, a paciorki z kości słoniowej, zawieszone u pasa, dzwoniły za każdem poruszeniem.
 Przybył nakoniec do celi.
 Na progu, zastąpił mu Gorenflot.
 Mnich miał twarz czerwoną i oczy żarzące jak węgle.
 — Czy tutaj? — zapytał król.
 — Tu — odparł Gorenflot.
 Król zawahał się, bo na końcu kurytarza ujrzał drzwi, albo raczej tajemną kratę, po za którą widać było pochyłość, aż ku podwórzu.
 Henryk wszedł do celi.
 — „Hic portus salutis” — wyrzekł głosem wzruszonym.
 — Tak — odpowiedział Foulon — tu port prawdziwy.
 — Pozostaw nas — rzekł Gorenflot z poważnem skinieniem.
 Natychmiast drzwi się zamknęły i rozległy się stąpania oddalających.
 Król doszedłszy do ławki w głębi celi, usiadł na niej i ręce oparł na kolanach.