Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1251

 — Będziesz potępiony.
 — Mniejsza oto, czyś gotów Walezyusza?
 — Na co?
 — Złożyć koronę; polecono mi przełożyć ci to...
 — Popiełniasz grzech śmiertelny.
 — Ja mam prawo rozgrzeszania i sam siebie najprzód rozgrzeszyłem. Czy zrzekasz się Walezyuszu?
 — Czego?
 — Tronu.
 — Raczej śmierć.
 — A więc umrzesz... patrzaj, oto przeor przychodzi... decyduj się.
 — Mam wojsko i będę się bronił.
 — Być może, ale cię wprzódy zabiją.
 — Pozwól mi chwilę rozważyć...
 — Ani minuty, ani sekundy...
 — Bracie, zanadto cię gorliwość unosi — przemówił przeor ukazując się.
 I ręką skinął, jakby chciał mówić:
 — Najjaśniejszy panie, twojemu żądaniu stanie się zadość.
 Przeor drzwi zamknął napowrót.
 Henryk w ciężkie wpadł zamyślenie.
 — Dalej!... — rzekł mnich znowu, przyjmijmy ofiarę.