Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1253

bracie, dodał do pana de Mayenne, uzbrój ludzi niech wszystko będzie gotowe.
 — Na co?... — zapytał król tonem żałosnym.
 — Na wszystko — odpowiedział Józef Foulon.
 Rozpacz króla zdwoiła się.
 — Ha!... — rzekł Gorenflot — Walezyuszu podpisz albo...
 — Uspokój się, uspokój — przerwał król — pozwólcie, że Panu Panów polecę się zyskam od niego odwagę.
 — Jeszcze chce się namyślać!... — zawołał Gorenflot.
 — Pozwolić mu do północy — rzekł kardynał.
 — Dzięki za litość — odpowiedział Henryk w paroksyzmie osłabienia.
 — To słaby mózg — rzekł Gwizyusz — dobrze usłużymy Francyi z tronu go strącając.
 — Niech będzie słaby — mówiła księżna — zawsze mi będzie przyjemnie ostrzydz go.
 W czasie tej rozmowy, Gorenflot z założonemi rękami, czynił okropne królowi wyrzuty.
 Nagle głuchy jęk rozległ się w klasztorze.
 — Ciszej!... — zawołał Gwizyusz.
 Nastąpiło głębokie milczenie: