Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1254

 Wkrótce posłyszano silne uderzania w bramę opactwa.
 Mayenne pobiegł tak szybko, jak mu na to pozwalała otyłość.
 — Bracia — rzekł — tłum zbrojny jest przed bramą.
 — Przychodzą po niego — odezwała się księżna.
 — Zatem niech prędzej podpisuje — mówił kardynał.
 — Podpisz Walezyusza!... — zawołał Gorenflot głosem piorunującym.
 — Daliście mi czas do północy — odpowiedział król żałośnie.
 — A! śmiałyś teraz, bo czujesz, że pomoc ci nadchodzi.
 — Zapewne dla mnie odsiecz...
 — Śmierć! — zawołała księżna rozkazująco.
 Gorenflot ujął rękę króla i podał mu pióro.
 Łoskot był coraz mocniejszy.
 — Nowy tłum — rzekł jeden mnich, otacza opactwo.
 — Dalej!... — zawołali Mayenne i księżna.
 Król umaczał pióro.
 — Szwajcarowie!... — rzekł przybiegając Foulon, napadli cmentarz i obtoczyli opactwo.