Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1259

nic się nie przyda, ale owszem więcej króla rozgniewa.
 Miecze i rapiry schyliły się przed Chicotem, który czy z poświęcenia, na które był gotów, czy przenikając ich myśli, śmiał się serdecznie.
 Tymczasem groźby króla były coraz silniejsze i uderzenia w bramę coraz gwałtowniejsze.
 Widocznem było, że brama nie zdoła się dłużej opierać.
 Po chwili namysłu, Gwizyusz dał znak do odwrotu.
 Na ten rozkaz, Chicot się roześmiał.
 W czasie pobytu z Gorenflotem w opactwie poznał podziemne wyjście i uprzedził o niem króla, który tam postawił Toguenota, porucznika gwardyi szwajcarskiej.
 Samo z siebie wynika, że należący do Ligi mieli wpaść z deszczu pod rynnę.
 Kardynał z dwudziestu szlachty znikł pierwszy, następnie książę z podobną liczbą, w końcu Mayenne, któremu z przyczyny objętości brzucha, polecono zabezpieczyć odwrót.
 Kiedy pan de Mayenne przechodził koło celi Gorenflota, Chicot już nie śmiał się, lecz trzymał pod boki.
 W dziesięć minut, przez które bacznie słuchał, sądząc, że dojdzie do niego odgłos uciekają-