Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/126

prawiając się na krześle i opierając się na rękojeści szpady.
 — Wtedy — mówił król dalej, ale głosem tak drżącym i cichym, że Chicot ledwie dosłyszał; wtedy jakiś tajemniczy głos rozległ się po pokoju i wstrząsnął mym mózgiem.
 — Głos krokodyla? Tak, czytałem w podróżach Marka Polo, że krokodyl ma straszny głos, naśladujący krzyk dzieci; ale uspokój się mój synu, jak przyjdzie, zabijemy go.
 — Słuchaj więc.
 — Słucham — rzekł Chicot — będę siedział spokojnie, jak zaklęty.
 Henryk mówił ponurym głosem:
 — Nędzny grzeszniku — mówił głos.
 — To głos mówił, a nie krokodyl — przerwał Chicot.
 — Nędzny grzeszniku--ciągnął król — jestem wyższym głosem.
 Chicot podskoczył i stanął na krześle.
 — A! Chicot — mówił Henryk — to straszny głos.
 — Piękny głos — przerwał Chicot — podobny, jak pismo mówi, do trąby.
 W tej chwili dały się słyszeć następujące wyrazy:
 „Czy jesteś? czy słyszysz, zatwardziały grze-