Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1261

 — Ale inni uciekli? — zawołał Chicot głosem piorunującym.
 — A cóż mieli robić?... czy mieli czekać postronka?
 — A! nieszczęśliwy brzuch!
 — Milcz! — zawołał Chicot i odpowiadaj.
 Gorenflot podniósł się na kolana.
 — Pytaj, panie Chicot — odpowiem, masz do tego prawo.
 — Jak inni uciekli?
 — Co im sił stało?
 — Rozumiem... ale którędy?
 — Luftem.
 — Jakim luftem?..
 — Tym, co z grobów wychodzi na cmentarz.
 — Czy to nazywałeś podziemiem?
 — Nie, panie Chicot. Drzwi od podziemia były strzeżone. Kardynał Gwizyusz, gdy miał je otwierać, posłyszał: „Mich durstet“, co jak mi się zdaje znaczy: „pić mi się chce”.
 — Rozumiem — mówił Chicot, zbiegi inną udali się drogą.
 — Tak, panie Chicot, uciekli cmentarzem.
 — Który wychodzi...
 — Wychodzi do bramy Ś-go Jakóba.
 — Kłamiesz.