Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1263

 I nie mogąc oddychać, upadł na trawę.
 Chicot trzy kroki naprzód postąpił i zobaczył coś w trawie.
 Na boku tego coś, co było podobnem do tego, co Dyogenes nazywał kogutem bez piór, leżała szpada i habit.
 Widoczna, że osoba, która pozbyła się tych rzeczy, szukała sposobu wyjścia.
 A przecież Gorenflot nadaremnie się silił.
 — Przez Boga! — wołał głos stłumiony — nie ciągnijcie mnie tak mocno, ja sam się prześliznę.
 — To pan de Mayenne! zawołał z radością Chicot. — O! Boże, jakąż ci złożę ofiarę?
 — Nie darmo nazywali mię Herkulesem, mówił głos stłumiony, ja poruszę ten kamień.
 I w rzeczy samej tak silnie popchnął, że aż kamień poruszył.
 — Zaczekaj — rzekł Chicot, zaczekaj.
 I tupnął nogą, jakby kto nadbiegał.
 — Przybywają — odezwało się wiele głosów w podziemiu.
 — A! to ty nędzny mnichu! — rzekł Chicot.
 — Nie odzywaj się panie — mówiły głosy, bierze cię za Gorenflota.
 — A! to ty ciężka maso „pondus immobile“, ah! to ty, „indigesta moles!“