Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1264

 I za każdym wyrazem Chicot osiągnąwszy cel zemsty, walił paskiem uwięzłego.
 — Ciszej, — mówiły głosy, bierze cię za mnicha.
 W rzeczy samej, Mayenne ani pisnął i chciał podnieść kamień.
 — A! mnichu niegodny! — mówił Chicot — oto za twoje pijaństwo — to za gnuśność, to za gniew, to za obżarstwo, a to za łakomstwo. Żałuję, że tylko siedm jest grzechów śmiertelnych.
 — Panie Chicot — mówił Gorenflot okryty potem, miej litość nademna.
 — A! zdrajco — wołał Chicot.
 — Łaski — wołał Gorenflot, jakby czuł razy, które Mayenne odbierał.
 Chicot zamiast przestać, nasycał się zemstą i podwajał razy.
 Mayenne nie mógł powstrzymać westchnień.
 — A! — mówił Chicot, dlaczegóż zamiast ciebie nie pochwyciłem Mayenna, któremu winienem dług od siedmiu lat i tak dawno zaległe procenty.
 — Chicot! — zawołał książę.
 — To ja, tak, to ja Chicot, niegodny sługa mojego króla, ja człowiek słaby i niedołężny, którybym w tej chwili, chciał mieć sto rąk.