Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1268

 Bussy wyjechawszy z pałacu Anjou, zwolnił biegu, jakby się lękał własnego cienia; przybywszy do swojego domu jak to przewidział książę, oddał konia masztalerzowi, który właśnie i Remym rozmawiał.
 — A! to ty Remy!... — zawołał Bussy poznając młodego doktora.
 — Tak panie, to ja.
 — Jeszcze nie śpisz?
 — Nie ma dziesięciu minut jak powróciłem, bo od chwili, gdy mi nie stało chorego, zdaje mi się, że dzień ma czterdzieści ośm godzin.
 — Może się nudzisz?... — zapytał Bussy.
 — I jak jeszcze.
 — A miłość?
 — Dawno panu mówiłem, że w miłość nie wierzę i że napróżno o nią się kusiłem.
 — Opuściłeś zatem Gertrudę?
 — Zupełnie.
 — Znudziłeś się?
 — Biciem, bo moja amazonka tym sposobem swoję miłość objawiała.
 — A dzisiaj wieczór, serce twoje za nią nie przemawia?
 — Dla czego, panie?
 — Bo wziąłbym cię z sobą.
 — Do Bastylli?