Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/127

szniku, czy chcesz trwać w twoich nieprawościach?
 — Prawda — rzecze Chicot — ten głos coś prawdę mówi.
 — Potem — mówił król — tysiące zrobiono mi zarzutów, a wszystkie okropne.
 — Mów, mów dalej, mój synu, niechaj wiem wszystko.
 — To coś cudownego!
 — Ja bynajmniej nie wątpię, tylko mi dziwno, dlaczego wcześniej nie dano ci takiej przestrogi. Od chwili potopu widać Pan Bóg bardzo cierpliwy. Ale mój synku, musiałeś się przelęknąć okropnie?
 — O! tak.
 — I było czego.
 — Zimny pot spłynął mi po czole i szpik zamarzł w mych kościach.
 — Zupełnie jak w Jeremiaszu. Na twojem miejscu ja sam nie wiem cobym uczynił. Zapewne krzyku narobiłeś?
 — Nie inaczej.
 — I pewno zbiegł się dwór cały?
 — Natychmiast.
 — I szukano głosu?
 — Wszędzie. Przecież tak byłem strwożony, żem kazał spowiednika przywołać.