Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/128

 — I przyszedł?
 — Zaraz.
 — Powiedz mi szczerze, mój synu, co myślal o tem spowiednik?
 — Zadrżał.
 — I ja tak myślę.
 — Przeżegnał się i kazał mi pokutować.
 — Niema w tem nic złego, ale co myślał o głosie, który mówił?
 — Że to jest przestroga, natchnienie, abym myślał o losie państwa. Ja też dzisiaj rano...
 — I cóżeś zrobił?
 — Dałem Jezuitom 100,000 liwrów.
 — Bardzo dobrze.
 — I biczowałem siebie oraz dwór cały.
 — Wybornie. Cóż dalej?
 — Cóż myślisz o tem, mój Chicot? no mówię do ciebie jak do człowieka rozsądnego i do przyjaciela.
 — Ja myślę, że Najjaśniejszy pan miał dzisiaj zmorę.
 — Tak sądzisz?
 — Że ten sen nawet się nie powtórzy, jeśli nim głowy sobie nie nabijesz.
 — Sen? — mówił Henryk, potrząsając głową. O! ja nie spałem, ręczę ci.
 — Spałeś, Henryku.