Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1281

 — Bez żartów, mój drogi; ulegając, dowodzi się miłości.
 — Zatem rozkaz.
 — Mój drogi, jesteś strudzony, wracaj już do siebie.
 — Tak wcześnie?
 — Chcę się pomodlić, a ty mię będziesz całował.
 — Wszak ty jesteś aniołem.
 — Alboż aniołowie nie modlą się?... — rzekła Dyana klękając.
 I z głębi serca, wejrzeniem, które zdawało się przebijać sklepienie, błagała Pana zastępów.
 — Panie, jeżeli chcesz, aby twoja sługa żyła szczęśliwa i nie umarła z rozpaczy, wspieraj tego, który stanął na mojej drodze i którego po tobie najwięcej kocham.
 Gdy te wyrazy kończyła, Bussy schylił się, aby objąć jej szyję i wzniósł jej twarz do wysokości swojej, gdy nagle wypadła szyba z okna; następnie całe okno i trzech zbrojnych ukazało się na balkonie, czwarty zaś dostawał się na balustradę.
 Ostatni był zamaskowany i w jednej ręce miał pistolet, a szpadę w drugiej.
 Bussy w pierwszej chwili tak się zmieszał