Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1284

ry Dyana zadrżała, a który wściekły gniew w Bussym obudził.
 — Pozwól mi przejść — powtórzył młodzieniec, któremu krwią skronie nabiegły.
 — Przejść?... co mówisz, panie Bussy?
 — A więc zetrzej ze mną żelaza, potrzebuję śpiesznie skończyć, bo nie mam czasu a mieszkam daleko.
 — Przyszedłeś tu spać, mój panie — odpowiedział wielki łowczy, a więc będziesz spał...
 Tymczasem, dwóch zbrojnych weszło na balkon a ztamtąd do pokoju.
 — Więc sześciu — rzekł Bussy — a gdzie jest więcej?
 — Czekają przy bramie — odpowiedział wielki łowczy.
 Djana padła na kolana a Bussy posłyszał jej łkania.
 Spojrzał na nią, następnie zwrócił wzrok na hrabiego.
 — Panie — rzekł — wiesz, że jestem honorowym człowiekiem.
 — Tak samo honorowym, jak ta pani czystą — odpowiedział Monsoreau.
 — Dobrze więc, panie — mówił Bussy, po-