Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1288

ny, wołałby krzyk, bo byłby pewnym, że żadnej nie ma zasadzki.
 Napróżno otworzono drzwi i okna, napróżno zwiedzono kościół podziemny.
 Wszystko było puste.
 Król szedł pierwszy, wołając na cały głos:
 — Chicot!.. Chicot!.
 Nikt nie odpowiadał.
 — Czy go zabili!... — rzekł król. — Zapłacą mi za mojego błazna, więcej niż za szlachcica.
 — Masz słuszność, Najjaśniejszy panie — odpowiedział Crillon — on też więcej wart niż szlachcic.
 Chicot nie odpowiadał, bo zajęty był ćwiczeniem pana de Mayenne i z taką przyjemnością tego dopełniał, że nic nie wiedział co się dzieje około niego.
 Jednak gdy książę zniknął, gdy Gorenflot zemdlał, gdy go nie już nie zajmowało, posłyszał i poznał głos króla.
 — Tędy, tędy, mój synku! — zawołał z całej siły, chcąc przynajmniej na nogach postawić Gorenflota.
 Oparł go przecież o drzewo.
 Praca, jaką musiał podjąć na dokonanie tego, odjęła mu dźwięk głosu, tak, że Henryk sądził, że to jest głos bolejący.