Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/129

 — Miałem nawet oczy otwarte.
 — I cóż widziałeś?
 — Widziałem, jak księżyc świeci w okna i ametyst u mojej szpady połyska.
 — Aż lampą co się stało?
 — Zgasła.
 — To sen, czysty sen.
 — Dlaczegóż nie wierzysz, Chicocie? Alboż Bóg nie przemawia do panujących, kiedy chce zmiany dokonać na ziemi?
 — Tak, prawda.
 — Ale dlaczegóż nie wierzysz?
 — Boś dobrze słyszał.
 — A wiesz, dlaczegom cię zatrzymał? — rzekł król.
 — Bynajmniej.
 — Abyś ty sam posłyszał ten głos.
 — Ażeby ludzie myśleli, gdy im to powtórzę, że żarty prawię? Chicot nic nie znaczy, Chicot zero, błazen, któremu nikt nie uwierzy. Niezgrabnie, mój synu, niezgrabnie.
 — Dlaczego nie mają wierzyć mojemu przyjacielowi? wszak twojej wierności powierzam moię tajemnicę.
 — Nie kłam, nie kłam, Henryku. Jeżeli głos przyjdzie, zarzuci ci kłamstwo, a i tak masz dosyć na swojem sumieniu. Lecz nic nie szkodzi!