Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1290

 Ostatni powód, uczynił Chicota łaskawszym.
 — Boże sprawiedliwy! — zawołał Gorenflot usiłując się podnieść. Otóż nadchodzą! Zginąłem. Nie opuszczaj mnie, panie Chicot.
 Mnich nie mogąc się podnieść, twarzą padł na ziemię.
 — Podnieś się! — zawołał Chicot.
 — Czy mi przebaczysz?
 — Zobaczymy.
 — Wszak mię się tyle nabiłeś.
 Chicot parsknął śmiechem. Biedny mnich tak był pomieszany, że sądził jakoby otrzymał razy, które wydzielono panu Mayenne.
 — Śmiejesz się, dobry panie Chicot?
 — Wszak widzisz.
 — Czy będę żył?
 — Może.
 — Tybyś nie śmiał, gdyby Gorenflot miał ginąć.
 — To nie odemnie zawisło — odpowiedział Chicot; król sam ma władzę życia i śmierci.
 Gorenflot z wielkiem wysileniem podniósł się na kolana.
 W tej chwili światło rozjaśniło ciemności, i mnóstwo sukni haftowanych oraz błyszczących mieczy na raz się ukazało.