Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1292

 — I to nie z twarzy, Najjaśniejszy panie.
 — Kogóż takiego?
 — Pana de Mayenne.
 — Pana de Mayenne, któremu byłeś dłużnym...
 — Jużeśmy nic sobie nie winni, Najjaśniejszy panie.
 — Opowiedz mi to Chicocie.
 — Później, mój synku, później — o czem innem mamy teraz myśleć.
 — „Confiteor“, — powtórzył Gorenflot.
 — A! masz pan jeńca — rzekł Crillon spuszczając szeroką rękę na Gorenflota.
 Mnich zaniemiał.
 Chicot spóźnił się z odpowiedzią pragnąc, aby wszystkie cierpienia strachu dały mu się uczuć.
 Gorenflot o mało powtórnie nie zemdlał, widząc około siebie tyle gołych mieczy i tyle strasznego gniewu.
 Nakoniec po niejakiej chwili, odezwał się głos Chicota, który zdawał się mnichowi zwiastunem sądu ostatecznego.
 — Najjaśniejszy panie, spojrzyj na tego mnicha.
 Jeden z obecnych zbliżył pochodnię do twa-