Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1293

rzy Gorenflota — mnich zamknął oczy, aby łatwiej przejść z tego świata na drugi.
 — Mówca Gorenflot? — zawołał Henryk.
 — „Confiteor, confiteor, confiteor” — powtarzał mnich.
 — On sam — odpowiedział Chicot.
 — Ten, który...
 — Ten sam — przerwał gaskońcyk.
 — A! — odezwał się król z wyrazem zadowolenia.
 Pot łyżką można było zbierać z policzków Gorenfiota.
 I było lękać się czego, bo szczęk mieczy rozlegał się w około.
 Gorenflot drżał jak listek.
 — Zaczekaj — rzekł, król powinien wiedzieć o wszystkiem.
 I wziąwszy króla na bok — mówił:
 — Mój synku, podziękuj Bogu, że się ten człowiek urodził, bo on nas wszystkich ocalił.
 — Jakto? —.Bo on mnie wszystko od a do z opowiedział.
 — Kiedy?
 — Ośm dni temu. Gdyby go nieprzyjaciele Waszej królewskiej mości dostali, byłby najnieszczęśliwszym.