Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1294

 Gorenflot tylko ostatnie słowa dosłyszał.
 — Godny człowiek — rzekł król, spoglądając na masę cielska, która dla każdego głębiej myślącego, najmniej obiecywała pojęcia; godny człowiek, potrzeba go osłonić protekcyą naszą.
 Gorenflot słysząc tę mowę, był podobnym do owej starożytnej maski, wyszczerzającej zęby z jednej strony, a płaczącej z drugiej.
 — I uczynisz to mój królu — rzekł Chicot, bo to wierny sługa.
 — I cóż z nim robić? zapyta król.
 — Myślę, że nie może pozostać w Paryżu, bez narażenia się na wielkie niebezpieczeństwo.
 — A gdybym dodał mu wartę? — rzekł król.
 Gorenflot posłyszał wyrazy króla.
 — Dobrze — rzekł, w więzieniu przynajmniej będą mnie karmili.
 — Nie — rzekł Chicot — królu, pozwól mnie wziąć go z sobą.
 — Gdzie?
 — Do siebie.
 — Dobrze — weź a powracaj do Luwru, gdzie moich przyjaciół jutro przyjąć muszę.
 — Wstań, czcigodny ojcze — mówił Chicot do mnicha.
 — Żarty sobie ze mnie stroi — pomruknął Gorenflot.