Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1295

 — Wstawaj — powtórzył gaskończyk, uderzając go kolanem.
 — A! zasłużyłem!.. — mówił Gorenflot.
 — Co on tam mówi? — zapytał król.
 — Najjaśniejszy panie — odparł Chicot — przypomina wszystkie swoje trudy, wylicza męczarnie i kiedy mu przyrzekam protekcyę króla, mówi: zasłużyłem na to.
 — Biedak!... pamiętaj o nim przynajmniej.
 — Bądź spokojnym, Najjaśniejszy Panie, przy mnie na niczem mu nie będzie zbywało.
 — A! panie Chicot! Najdroższy panie Chicot — wołał Gorenflot — gdzie mnie zaprowadzą?
 — Zaraz się dowiesz. Tymczasem, potworo nieprawości, podziękuj królowi.
 — Za co?..
 — Mówię ci, podziękuj.
 — Najjaśniejszy panie — jąkał Gorenflot — ponieważ Wasza królewska mość...
 — Tak, wiem wszystko — rzekł król — co uczyniłeś w twojej podróży do Lyonu, w czasie wieczoru Ligi, i dzisiaj nakoniec. Bądź spokojnym, stosowną do twoich zasług otrzymasz nagrodę.
 Gorenflot westchnął.
 — Gdzie jest Panurgus?.. — zapytał Chicot.
 — W stajni biedaczek.