Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1301

 — Nie wierzę.
 — Dlaczego?
 — Bo jesteś wzruszony i myślisz o jutrze. Masz słuszność, bo to nie jutro, a dziś właściwie. Jednakże według mnie, jeszcześmy nie przyszli do dnia fatalnego.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł d’Epernon — przyrzekam, że będę spał, tylko niech mi Wasza królewska mość spać pozwoli.
 — Słuszna — rzekł Chicot.
 W rzeczy samej, d’Epernon rozebrał się i położył z zadowoleniem, które królowi i Chicotowi zdawało się najlepszą wróżbą.
 — Waleczny jak Cezar — rzekł król.
 — Prawda — odpowiedział Chicot, drapiąc się w ucho! na honor, ja tego nie pojmuję.
 — Patrzaj, już śpi.
 Chicot zbliżył się do łóżka, bo w sen d’Epernona nie wierzył.
 — Ho! ho! — rzekł.
 — Co tam? — zapytał król.
 — Patrz.
 Chicot palcem pokazał buty d’Epernona.
 — Krew — mruknął król.
 — Chodził po krwi... jaki zuch!
 — Czy raniony?... — zapytał król niespokojnie.