Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1303

 — Gdybyś królu widział Entragueta.
 — Gdybyś zobaczył oczy Quelusa a czoło Maugirona! Tacy muszą zwyciężyć. Skoro tylko spojrzą, nieprzyjaciel już pokonany w połowie.
 — Mój synku — rzekł Chicot wstrząsając głową, — są i czoła i oczy więcej nakazujące uszanowania; czy tylko na to liczysz?
 — Nie, pójdź, coś ci pokażę.
 — Gdzie? — W moim gabinecie.
 — Czy to, co mi masz pokazać, daje ci pewność zwycięztwa?
 — Tak.
 — Pójdźmy więc.
 — Zaczekaj.
 Henryk zbliżył się do ulubieńców.
 — Słuchaj, rzekł, dziś, czy tam jutro nie chcę ich zasmucać i rozczulać. Chcę się teraz z nimi pożegnać.
 Chicot kiwnął głową.
 — Pożegnaj się, mój synku — powiedział.
 Ton głosu, jakim wymówił te wyrazy, tak był smutny, że króla dreszcze przeszły, a nawet i łzy w oczach stanęły.
 — Zegnam was, moi przyjaciele — mówił — żegnam was.