Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1312

wo na wszelki wypadek. Otóż tak być powinno. Biedny, biedny Quelus.
 I smutnie kiwnął głową.
 — O co się troszczysz królu — rzekł Chicot.
 Król wzniósł oczy ku niebu i westchnął.
 — Boże widzisz — rzekł, jak on bluźni ale wiesz także, że to błazen tylko.
 Chicot wzniósł ramiona.
 — A Epernon — rzekł król, na honor, zapomniałem o nim. Epernon ma się bić z Bussym O! Boże, jakże on będzie narażony! Patrz na rozkład stanowisk: na lewo baryera, na prawo drzewo, z tyłu rów. Epernon potrzebuje być bacznym, bo Bussy to wąż, to tygrys, który skacze, uderza, cofa się i zwija.
 — Ba! — rzekł Chicot, spokojny jestem o Epernona.
 — Ja wcale nie; on zginie.
 — O! nie tak on głupi — będzie umiał wykręcić się...
 — Jakto rozumiesz?
 — Rozumiem, że się nie będzie bił.
 — Alboż nie słyszałeś?
 — Prawda.
 — A więc?
 — Dlatego też bić się nie będzie.
 — A! niedowiarku!