Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1313

 — Znam gaskończyków, Henryku; ale otóż dzień, powracajmy do Luwru.
 — Czy myślisz, że w czasie walki w Luwrze pozostanę?
 — Zapewne — bo gdyby cię tutaj widziano każdy powiedziałby jeśli twoi zwyciężą, żeś czarami przechylił na ich stronę zwycięztwo; w przeciwnym razie, jeśli będą, pokonani, żeś ty im przyniósł nieszczęście.
 — Co mnie to obchodzi? ja zawsze będę ich kochał.
 — Pragnąłbym, abyś był cokolwiek silniejszym, Henryku; bardzo życzę ci, abyś zawsze kochał twoich przyjaciół, ale także pragnę abyś samego księcia Andegaweńskiego w Luwrze nie zostawiał.
 — Alboż tam nie ma Crillona?
 — Crillon jest lew, dzik, nosorożec, co chcesz, twój zaś brat jest wężem, jaszczurką, grzechotnikiem, którego potęga nie w sile, ale w truciźnie.
 — Masz słuszność; każę go zamknąć w Bastylli.
 — Mówiłem, że nie potrzebnie się z nim widziałeś.
 — Tak, pokonał ranie swoją pewnością, swojem twierdzeniem, że wyświadczył mi przysługę.