Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1314

 — Dlatego jeszcze więcej nie powinieneś mu wierzyć. Wracajmy, mój synku.
 Henryk idąc za radą Chicota, udał się do Luwru, raz jeszcze spoglądając za siebie na pole walki.
 W Luwrze wszystko już było na nogach, kiedy król z Chicotem powrócił.
 Ulubieńcy powstawali i kazali się lokajom ubierać.
 Król zapytał czem się bawią.
 Schomberg robił plie, Quelus wódką oczy przemywał, a Maugiron pił wino hiszpańskie, Epernon zaś na kamieniu szpadę ostrzył.
 Widzieć go było można, jak na brusie obtaczał broń.
 — I mówisz, że ten człowiek nie jest Bayardem? — rzekł Henryk, spoglądając na niego miłosiernie.
 — Ja tylko mówię, że szlifierz — odparł Chicot.
 Epernon zobaczył Henryka i zawołał:
 — Król!
 Henryk mimo postanowienia jakie uczynił, nie mógł się powstrzymać i wszedł.
 Mówiliśmy, że to był król, pełen powagi i wielką nad sobą mający siłę.