Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1315

 Twarz jego spokojna prawie uśmiechnięta, żadnego nie zdradzała uczucia.
 — Dzień dobry, panowie — rzekł — jak widzę w dobrem znajduję was usposobieniu.
 — Tak, Bogu dzięki, Najjaśniejszy panie — odpowiedział Quelus.
 — Maugiron, czegoś tak smutny?
 — Złe sny miałem, Najjaśniejszy panie, a że jestem nieco zabobonny, chcę winem hiszpańskiem wzmocnić odwagę.
 — Mój przyjacielu — rzekł król, trzeba pamiętać co mówi Miron, a to wielki jest lekarz, że sny zależą od wczorajszych wrażeń i na jutrzejsze nie wpływają wypadki, chyba gdy nam wolę Boga przepowiadają.
 — Mnie, Najjaśniejszy panie — mówił Epernon, zupełnie widzisz uleczonym; prawda, źle spałem tej nocy, ale rękę mam silną a oko pewne.
 I szpadą w mur uderzył.
 — Tak, — rzekł Chicot, śniła ci się, że krwią powalałeś obuwie; to sen wcale dobry i znaczy, że w potyczce Aleksandra z Cezarem, zwyciężysz.
 — Moi przyjaciele — rzekł Henryk, wiecie, że idzie o honor waszego monarchy, albowiem jego sprawy bronicie. Nie myślcie jednak o mnie, co dzisiejszej nocy silnie na tronie zasiadłem i nic mnie wstrząsnąć nie zdoła.