Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1325

 — Co tam takiego?... — zapytali drudzy widząc jak drży i blednieje.
 Straszny krzyk był jego odpowiedzią.
 Livarot wszedł za nim.
 — Trupy, śmierć, śmierć wszędzie!... — wykrzyknął młodzieniec.
 Obadwa weszli do pokoju.
 Ribeirac pozostał na dole.
 Tymczasem, ogrodnik swojemi krzykami zatrzymywał przechodzących.
 W pokoju pozostały ślady okropnej walki nocnej.
 Plamy, albo raczej strumienie krwi widniały na posadzce.
 Obicia były porąbane pałaszami i podziurawione kulami.
 Sprzęty, suknie, ozdoby leżały potłuczone i we krwi powalane.
 — O! Remy! biedny Remy!.. — nagle zawołał Entraguet.
 — Umarł?... — zapytał Livarot.
 — Już zimny.
 — Chyba pułk dragonów musiał tędy przechodzić!... — wykrzyknął Entraguet.
 W tym czasie, Livarot ujrzał w sieni ślady krwi, co oznaczało, że i tutaj odbyła się walka.
 Dziedziniec był pusty i cichy.