Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1328

trzcie i mścijcie się, Bussy! my się za ciebie pomścimy.
 To mówiąc, przyłożył usta do ust Bussego i dobywszy szpadę, we krwi ją umaczał.
 — Bussy — rzekł — przysięgam na twoje zwłoki, że się pomszczę na nieprzyjaciołach za krew twoję.
 — Przysięgamy zwyciężyć, albo umrzeć — mówili inni.
 — Panowie — rzekł Entraguet kładąc szpadę do pochwy — nie ma przebaczenia, wszak prawda?
 Dwaj młodzieńcy położyli ręce na ciele Bussego.
 — Nie ma przebaczenia!... — powtórzyli.
 — Ale — przerwał Livarot — teraz nas tylko trzech przeciwko czterem.
 — Tak, aleśmy nie zamordowali nikogo — odpowiedział Entraguet.
 — Bóg opiekuje się niewinnymi. Żegnam cię, Bussy.
 — Żegnam cię, Bussy!... — powtórzyli inni towarzysze.
 I wyszli z tego przeklętego domu ze zgrozą w duszy, bladością na czołach.
 Widok śmierci zrodził w nich rozpacz, która podwaja siły; uczuli oburzenie szlachetne, które wysżzym czyni człowieka.