Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1332

dziemy z trzema walczyli; ci panowie przekonają się, czy chcemy korzystać z nieszczęścia, jakie opłakujemy. Pójdźcie panowie — zawołał, rzucając kapelusz i lewą rękę wznosząc do góry — pójdźcie i przekonajcie się, czy walcząc w obliczu Boga, jesteśmy mordercami.
 — Nienawidziłem cię — rzekł Schomberg — teraz tobą się brzydzę.
 — A ja — odpowiedział Entraguet — przed godziną miałbym litość nad tobą, a teraz żadnej.
 — Jak walczymy: w sukniach, czy bez sukien? — zapytał Schomberg.
 — Nawet bez koszul — odpowiedział Eutraguet — niechaj nagie potykają się piersi.
 Młodzi ludzie zrzucili suknie z siebie i zerwali koszule.
 — Otóż masz — rzekł Quelus — zgubiłem sztylet. Źle siedział w pochwie i zapewne zginął mi w drodze.
 — Może go pan, panie Quelus, zostawiłeś u pana de Monsoreau, przy Bastylli — rzekł Entraguet.
 Quelus zapienił się ze złości i stanął gotów do spotkania.
 — Ale on nie ma sztyletu przy sobie, panie Entraguet — zawołał Chicot donośnie,