Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1335

 Nielubił on Andegaweńczyków i nienawidził ulubieńców, jednak wiedział, że obiedwie strony są waleczne i że szlachetna krew popłynie niebawem.
 Epernon chciał udawać zucha.
 — Jakto! czy się mnie boją?
 — Milcz, gaduło, — odpowiedział Entraguet.
 — Ja mam moje prawa — mówił Epernon, wszak warunki ułożono przed ośmiu dniami.
 — A więc ze mną — rzekł Ribeirac zastępując mu; odwrócił się i dobył szpadę.
 — Pójdź kochanku — rzekł Chicot, tylko nie powalaj trzewików, jak wczoraj.
 — Co tam gada ten błazen?
 — Mówię, że niedługo będzie tu krew i będziesz chodził po niej, jak wczoraj w nocy.
 Epernon stracił przytomność.
 Usiadł o dziesięć kroków od Chicota i nie śmiał spojrzeć na niego.
 Ribeirac i Schomberg, po zrobieniu ukłonu zbliżyli się.
 Quelus i Entraguet skrzyżowali szpady i postąpili naprzód.
 Maugiron i Livarot oparci o baryery, spoglądali na siebie.