Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/134

 — Co chcesz?
 — Ciszej, oto zsuń się lekko z łóżka a mnie puść na twoje miejsce.
 — A to na co?
 — Aby gniew, owego złośliwego ducha spadł na mnie, a nie ciebie.
 — Myślisz, że mi to co pomoże?
 — Probójmy.
 I lekko zsunąwszy króla, sam się na jego miejsce położył.
 — Teraz, Henryku — rzekł — siadaj na mojem miejscu i nie przeszkadzaj mi.
 Henryk wykonał prośbę.
 — „Nic nie odpowiadasz — mówił głos — znać żeś zatwardziały w grzechach.”
 — Przebaczenia! przebaczenia! — mówił przez nos Chicot, naśladując Henryka.
 I zwrócił mowę do króla.
 — To szczególniejsza — rzekł — duch nie poznał się.
 — O! oj — westchnął Henryk.
 — „Nieszczęsny!” — odezwał się głos.
 — Tak, tak — odrzekł Chicot — jestem zatwardziały grzesznik, wielki winowajca.
 — „A więc wyznaj twoje grzechy i żałuj za nie.”
 — Wyznaję żem zdradziecko z Kondeuszem