Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1350

 — Najjaśniejszy panie — mówił książę — ukarz mnie za to, żem szalę zwycięztwa przechylił na stronę twoich ulubieńców i pomógł twojej sprawie, która jest i moją.
 — A ja mówię, — odparł Saint-Luc nie mogąc się wstrzymać, — że twoja sprawa jest przeklętą, i że na każdym kroku zemsta Boga ścigać cię powinna; biada tym, którym pomagałeś! Króla dreszcz przeszedł.
 W tej chwili, dał się słyszeć hałas, później szybkie bieganie, a w końcu liczne pytania.
 Nastąpiło milczenie.
 W pośród tego milczenia, jakby głos z nieba potwierdzał zdanie Saint-Luca, drzwi zadrżały pod trzema silnemi stuknieniami Crillona.
 Zimny pot potoczył się po skroniach Henryka, a rysy jego zmieniły się strasznie.
 — Zwyciężeni!... — zawołał — moi biedni przyjaciele zwyciężeni.
 — Wszak mówiłem?... — zawołał Sain-Luc.
 Książę z przestrachu złożył ręce.
 — Patrzaj!... — zawołał Saint-Luc — jak twoje morderstwa ocalają monarchę... Pójdź mnie zabij, bo jestem bezbronny.
 I rzucił na pokój jedwabną rękawiczkę.
 Franciszek zapienił się ze złości i zzieleniał.