Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/138

 — Nie inaczej i tobie Henryku to samobym poradził. Oto przekonaj się tylko...
 — O czem?
 — Że głos mieszka u ciebie w Luwrze.
 — A gdyby mówił jeszcze?
 — Będę odpowiadał za ciebie; wszak dotąd nic nie poznał.
 Król zmarszczył brwi, a Chicot mówił tyle, że jego wiarę nieco naruszył.
 — Masz słuszność — rzekł — ja sam mam ochotę.
 — Więc idź — rzekł Chicot.
 Henryk lekko otworzył drzwi na korytarz, prowadzący, jeżeli sobie przypominamy do pokoju mamki Karola IX-go, zamieszkałego obecnie przez Saint-Luca.
 Zaledwie cztery kroki postąpił, głos począł być donośniejszy i Chicot mu odpowiadał.
 — „Tak — mówił głos — jesteś niestały, jak kobieta, miękki jak sybaryta, zepsuty, jak poganin.”
 — Alboż to moja wina!... — odpowiadał Chicot — na cóż mam skórę tak delikatną, ręce tak białe i umysł tak zmienny? Od dzisiaj przyrzekam nosić grube koszule, zagrzebać się w popiele jak Job i żyć, jak Ezechiel.
 Henryk postępował po korytarzu uważając,