Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/139

że głos coraz mocniejszy i że z pokoju Saint-Luca pochodzi.
 Już miał do drzwi zapukać, gdy mocne światło, przedzierające się dziurką od klucza, wzrok jego uderzyło.
 Zniżył się do dziurki i spojrzał.
 Zwykle blady, zaczerwienił się z gniewu, wyprostował i przetarł oczy, aby lepiej mógł widzieć.
 — Do pioruna!... — zawołał — czy być może, aby do tego stopnia ze mnie żartowano?
 Oto co ujrzał przez dziurkę.
 W rogu pokoju, Saint-Luc w szlafroku, mówił przez tubę, a młoda kobieta, ubrana w bieli przezroczystej i oparta na jego ramieniu, wyrywała mu niekiedy tubę, dmuchając w nią, co jej przyszło do głowy.
 Po każdym prawie wyrazie, a tembardziej po odpowiedziach Chicota następowały śmiechy.
 — Joanna de Cossé w pokoju Saint-Luca, dziura w murze, żarty ze mnie!... — pomrukiwał Henryk — ah! niegodziwi! drogo mi to zapłacą.
 I w czasie najwięcej znieważającej go frazy, Henryk cofnął się o parę kroków i tak silnie nogą uderzył we drzwi, że aż zamek odleciał.