Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/144

rach dokonam wszystkiego, niech tylko cokolwiek podeschnie.
 Zaledwie skończył monolog, gdy ujrzał małe, blade, drżące światełko, które odbijało się w kałużach, jak latarnia morska w oceanie.
 Światło postępowało wolno i nierówno, zatrzymując się niekiedy i zbaczając to na prawo, to znów na lewo.
 — Szczególniejszy to plac — mówił do siebie — jednak czekajmy.
 I żeby wygodniej czekać, obwinął się płaszczem i wcisnął pomiędzy mury. Noc była ciemna, zaledwie na cztery kroki przed sobą widzieć było można.
 Światełko postępowało wciąż, robiąc różne ewolucye.
 Ponieważ Bussy nie był zabobonny, nie wziął go za owe ogniki, które trwożyły podróżnych w średnich wiekach, ale poprostu za latarkę, zawieszoną u ręki żyjącej istoty.
 W rzeczy samej, po kilku chwilach czekania, przypuszczenie sprawdziło się.
 O trzydzieści kroków od siebie spostrzegł czarną postać, trzymającą w lewej ręce latarkę. Postać ta z początku zdawała się należeć do zacnego cechu pijaków, bo tylko pijak robiłby podobne w chodzie gzygzaki.