Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/151

ka, ale nazwałem ją ładną, bo to nic zapewne nie szkodzi.
 — I poszedłeś żadnej nie czyniąc uwagi?
 — Czytałem w książkach, że podobne przygody nie są złe dla lekarza. Szedłem więc, jak powiedziałem, w milczeniu i liczyłem kroki.
 — Bardzo roztropnie; a więc przy tej bramie stanąłeś?
 — Jeśli nie tu, to pewnie nie daleko.
 — Czy ona nie zdradziła się czasem i nie wymówiła jakiego imienia?
 — Żadnego.
 — A czy nie zrobiłeś jakiego znaku na domu?
 — Taki, jaki mogłem uczynić gołemi rękami, to jest obmacałem drzwi i wiem, że są z gwoździami, za bramą korytarz i schody.
 — Na lewo?
 — Nie inaczej. Nawet schody policzyłem.
 — Wieleż ich?
 — Dwanaście.
 — I zaraz wejście?
 — Zdaje mi się, że przez korytarz, bo troje drzwi otworzono.
 — Dobrze.
 — Potem słyszałem głos, zapewne pani, głos bardzo miły i dźwięczny.