Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/153

 — Opatrzyłem ranę.
 — I wybornie, na honor.
 — Jak tylko mogłem najlepiej.
 — Cudownie, powtarzam ci cudownie, bo dzisiaj rano się prawie zasklepiła.
 — Dzięki mojemu balsamowi, nie zawiódł mię... Wieleż to razy, nie mając rannych, kaleczyłem sobie skórę i przyłożywszy balsam, goiłem we dwóch dniach.
 — Mój drogi panie Remy — mówił Bussy — zdajesz się wybornym chłopcem i jakąś skłonność dla ciebie uczuwam. Ale później o tem; mów dalej.
 — Potem, pan omdlałeś i głos pytał się o ciebie.
 — Zkąd się pytał?
 — Z bocznego pokoju.
 — Aleś samej pani nie widział?
 — Zupełnie nie.
 — A co jej odpowiedziałeś?
 — Że rana nie jest groźną i że za dwadzieścia cztery godzin i znaku jej nie będzie.
 — Musiała być zadowolona?
 — Powiedz pan, uradowana; bo zawołała: A! Boże, jakie szczęście!
 — Ona to powiedziała? Mój drogi Remy, ja cię zrobię szczęśliwym, Ale cóż dalej?